Wat
Het onderstaande artikel komt uit "The Guardian" van 11 november 2013. Het is een scherp stuk die de verstrengeling tussen politiek en het bedrijfsleven leven hekelt. De auteur George Monbiot neemt geen blad voor de mond en het kan niet anders of hij heeft met dit artikel toch een aantal mensen voor het hoofd gestoten! De link naar het orginele artikel vind je hier. De auteur heeft ook een site.Waarom
Hoewel het artikel concreet een Engelse situatie aanklaagt, is de verstrengeling tussen politiek en het zakenleven een universeel probleem. Daartegen in te durven gaan getuigt van moed. Om de komende jaren niet in Italiaanse toestanden te verzeilen zal dergelijk verzet de komende jaren broodnodig zijn.
mijn vertaling :-)
Het zijn de multinationals die ons nu regeren
Lobbyen is nog het minste probleem: bedrijfsbelangen beheersen nu het volledige democratische proces. Het is niet verwonderlijk dat zovelen de politiek hebben opgegeven.
Het is de reden van de verschraling van
het democratische veld. Het is de bron van de toenemende apathie
tegenover de politiek. Het is het grote onnoembare. De macht van de
multinationals. De media durft het nauwelijks uitspreken. Het is
ontegensprekelijk afwezig tijdens het parlementaire debat. Tot we
het bij naam noemen en confronteren is politiek een ijdel
tijdverdrijf.
De politieke rol van de grote
beursgenoteerde ondernemingen wordt meestal begrepen als dat van de
lobbyisten, zij die proberen de overheid politiek te beïnvloeden. In
werkelijkheid opereren ze van binnenuit. Ze maken deel uit van het
zenuwcentrum van de macht, ze bepalen mee het beleid. Daarbij
ondervinden ze geen significante weerstand, niet van de overheid en
ook niet van de oppositie, zozeer zijn de belangen van de drie
grootste politieke partijen in Groot-Brittannië verworven met dat
van de grote ondernemingen.
De meeste van de schandalen die de
mensen laten afkeren van politiek komen voort uit deze oorzaak.
Vorige maandag, bijvoorbeeld, onthulde “the Guardian” dat het
subsidiesysteem voor gas verbruikende centrales van de overheid
ontworpen werd door een bestuurslid van het in Dublin gevestigde
bedrijf ESB International, iemand die werd geparachuteerd op het
departement van energie. Wat doet een ESB? Oh, ze bouwen gasstations.
Dezelfde dag vernamen we dat een
minister, Nick Boles, in een privé onderhoud met de firma Ladbrokes
verzekerd heeft dat de pogingen van lokale overheden, om een halt toe
te roepen aan de verdere verspreiding van gokkantoren op niks zullen
uitdraaien. Zijn nieuwe wet zal lokale overheden verhinderen om actie
te ondernemen tegen dergelijke zaken.
Vorige week ontdekten we dat G4S' contract om asielcentra te beheren zal worden uitgebreid, ondanks het feit dat alle zaken met de overheid opgeschort zouden moeten zijn zolang het onderzoek naar fraude loopt.
Iedere week horen we, dat ondanks het systematisch falen van de privé diensten die voor de overheid werken, dit geen belet vormt om meer werk te verkrijgen, en dat alle beloftes over efficiëntie, verbeteringen en "waar voor je geld"die ons voorgespiegeld werden toen we in het outsourcingverhaal stapten helemaal niet kloppen.
De controlemechanismen die deze bedrijven eerlijk moeten houden worden lukraak toegepast en bovendien zijn de straffen bij overtreding haast onbestaande, de sommen die verdiend kunnen worden door het niet al te nauw nemen van de regels zijn hallucinant, duizelingwekkend, corrumperend. Toch spoort niets van dit alles de overheid aan om terughoudend te zijn. Sedert 2008, is de outsourcing van publieke diensten verdubbeld tot £ 20.000.000.000. Er wordt geschat dat tegen 2015 dat bedrag zal oplopen tot £ 100.000.000.000.
Dit beleid wordt enkel verstaanbaar wanneer je erkent waar de echte macht ligt. De rol van een zelfhatende overheid is om zich zelf uit te verkopen aan de "big business". Door dit te doen creëert de overheid een tolhuiseconomie: een systeem van zakelijke tollenaren, werkend voor bedrijven die op het terrein een effectief monopolie hebben.
Het kan dan nauwelijks zijn verrassing zijn dat het wetsvoorstel die het lobbyen regelt - dat momenteel tegengehouden wordt in de Senaat - bijna geen regels oplegt om de invloed van bedrijfslobbyisten in te dammen, terwijl het ngo's de kritiek op het beleid durven hebben sterk aan banden gelegd worden. Het is niet zo dat de ministers te weinig ontmoedigd worden om banden aan te gaan met de bedrijfsleiders: ze zijn dat tegenwoordig verplicht.
Door een initiatief van Lord Green, hebben grote bedrijven nu "ministeriële vrienden", functionarissen die, wanneer een groot bedrijf daarom vraagt, vergaderingen moeten organiseren om die bedrijven te aanhoren. Gedurende de eerste 18 maanden dat deze regeling van kracht was zijn er 698 van dergelijke vergaderingen geweest, vergaderingen op aanvraag van de bedrijven die de ministers in theorie zouden moeten reguleren. Lord Green is momenteel een minister van Handel. Voor hij die functie had was hij voorzitter van HSBC, hij had dus de leiding over een bank die enorme sommen drugsgeld van de Mexicaanse maffia witwaste. Ministers, lobbyisten-wie houdt ze nog uit elkaar?
Dat de term "corporate power" zo zelden verschenen in de "corporate pers" is eigenlijk niet zo verwonderlijk. Waar we ons meer zorgen over moeten maken is het feit dat de delen van de pers die geen eigendom zijn van Rupert Murdoch of Lord Rothermere zich al te vaak gedragen alsof ze deel uitmaken van zo een imperium.
Bijvoorbeeld, vijf dagen iedere week start het BBC Today programma met een zaken rapport waarin enkel belanghebbenden worden geïnterviewd. Ze worden met zo een ontzag behandeld, een ontzag dat je enkel voor God zelve zou verwachten, te zien op "Thought for the Day". Er is zelfs een segment genoemd "Friday boss", waarin de gebruikelijke standaarden voor gesprek en interview aan de kant geschoven worden in de reporter in het stof kruipen voor CEO afgod van dienst. Beeld je in welke storm van protest er zou zijn mocht "Today" een segment hebben die "vrijdags' vakbondsmensen" of vrijdags' bedrijfscriticus" genoemd zou worden.
Dit, is in mijn ogen een veel grotere schending van de richtlijnen die de BBC heeft, dan het geven van kritiekloze zendtijd aan een politieke partij en geen aan andere partijen, maar dit vindt kennelijk niet iedereen, aangezien de bazen de mensen zijn met echte macht-de mensen dus waar de BBC de grootste plicht heeft om aan te spreken.
onderzoek gevoerd door het Cardiff instituut voor journalistiek toont aan dat vertegenwoordigers voor het bedrijfsleven ongeveer 11% van de zendtijd krijgen tijdens het 6:00 uur journaal (in 2007 was dat nog 7%) terwijl vakbondsvertegenwoordigers ongeveer 0,6% zendtijd ontvangen (dit komt van 1,4%). Is dit gebalanceerd? Onpartijdig?
De BBC verraadt zijn principes iedere dag.
En waar, buiten de groene partij, Plaid Cymru en een paar ouder wordende anonieme Labour parlementsleden, is het politieke verzet? Na het artikel die ik verleden week schreef, een artikel over de ernstige bedreiging de trans-Atlantische handels- en investeringvennootschap voor de parlementaire soevereiniteit en de democratische keuze, vroegen verscheidene correspondenten me welke reactie gekomen was van de Labourpartij. Het antwoord op deze vraag is simpel: geen.
Tony Blair en Gordon Brown hebben iedere vorm van verzet tegen de multinationals en de bedrijfsleiders uit de partij gezuiverd. Dit is waar de nieuwe Labourpartij in essentie overging. Tegenwoordig staren oppositie volksvertegenwoordigers in het ijle terwijl hun macht wordt weggegeven aan een systeem van offshore controle-organen die worden beheerd door de advocaten van de multinationals.
Sedert Blair, werkt het parlement op gelijkaardige wijze als het Amerikaanse Congres:de linkerhandpop discussieert met de rechterhandpop, maar geen van beiden durft zich omdraaien en de grootkapitalist confronteren die bijna het gehele beleid bepaalt. Dit is waarom de bewering dat de parlementaire democratie gereduceerd is tot een farce de laatste tijd met wijdverbreide instemming beaamd wordt.
Ik kan het de mensen niet kwalijk nemen dat ze niet meer geloven in de politiek. Zelf heb ik het nog niet opgegeven, maar het wordt steeds moeilijker om uit te leggen waarom ik het nog niet opgegeven heb. Wanneer een vervlechting van staat en het bedrijfsleven de democratie buitenspel gezet hebben en het stemproces tot een lachertje gereduceerd hebben, wanneer een oubollig politiek financieringssysteem maakt dat de partijen kunnen gekocht en verkocht worden, wanneer politici van de drie grootste politieke partijen niets ondernemen wanneer de publieke diensten verdeeld worden door een hebzuchtige bende kapers, wat blijft er dan nog over om ons te motiveren deel te nemen aan dit systeem?
De controlemechanismen die deze bedrijven eerlijk moeten houden worden lukraak toegepast en bovendien zijn de straffen bij overtreding haast onbestaande, de sommen die verdiend kunnen worden door het niet al te nauw nemen van de regels zijn hallucinant, duizelingwekkend, corrumperend. Toch spoort niets van dit alles de overheid aan om terughoudend te zijn. Sedert 2008, is de outsourcing van publieke diensten verdubbeld tot £ 20.000.000.000. Er wordt geschat dat tegen 2015 dat bedrag zal oplopen tot £ 100.000.000.000.
Dit beleid wordt enkel verstaanbaar wanneer je erkent waar de echte macht ligt. De rol van een zelfhatende overheid is om zich zelf uit te verkopen aan de "big business". Door dit te doen creëert de overheid een tolhuiseconomie: een systeem van zakelijke tollenaren, werkend voor bedrijven die op het terrein een effectief monopolie hebben.
Het kan dan nauwelijks zijn verrassing zijn dat het wetsvoorstel die het lobbyen regelt - dat momenteel tegengehouden wordt in de Senaat - bijna geen regels oplegt om de invloed van bedrijfslobbyisten in te dammen, terwijl het ngo's de kritiek op het beleid durven hebben sterk aan banden gelegd worden. Het is niet zo dat de ministers te weinig ontmoedigd worden om banden aan te gaan met de bedrijfsleiders: ze zijn dat tegenwoordig verplicht.
Door een initiatief van Lord Green, hebben grote bedrijven nu "ministeriële vrienden", functionarissen die, wanneer een groot bedrijf daarom vraagt, vergaderingen moeten organiseren om die bedrijven te aanhoren. Gedurende de eerste 18 maanden dat deze regeling van kracht was zijn er 698 van dergelijke vergaderingen geweest, vergaderingen op aanvraag van de bedrijven die de ministers in theorie zouden moeten reguleren. Lord Green is momenteel een minister van Handel. Voor hij die functie had was hij voorzitter van HSBC, hij had dus de leiding over een bank die enorme sommen drugsgeld van de Mexicaanse maffia witwaste. Ministers, lobbyisten-wie houdt ze nog uit elkaar?
Dat de term "corporate power" zo zelden verschenen in de "corporate pers" is eigenlijk niet zo verwonderlijk. Waar we ons meer zorgen over moeten maken is het feit dat de delen van de pers die geen eigendom zijn van Rupert Murdoch of Lord Rothermere zich al te vaak gedragen alsof ze deel uitmaken van zo een imperium.
Bijvoorbeeld, vijf dagen iedere week start het BBC Today programma met een zaken rapport waarin enkel belanghebbenden worden geïnterviewd. Ze worden met zo een ontzag behandeld, een ontzag dat je enkel voor God zelve zou verwachten, te zien op "Thought for the Day". Er is zelfs een segment genoemd "Friday boss", waarin de gebruikelijke standaarden voor gesprek en interview aan de kant geschoven worden in de reporter in het stof kruipen voor CEO afgod van dienst. Beeld je in welke storm van protest er zou zijn mocht "Today" een segment hebben die "vrijdags' vakbondsmensen" of vrijdags' bedrijfscriticus" genoemd zou worden.
Dit, is in mijn ogen een veel grotere schending van de richtlijnen die de BBC heeft, dan het geven van kritiekloze zendtijd aan een politieke partij en geen aan andere partijen, maar dit vindt kennelijk niet iedereen, aangezien de bazen de mensen zijn met echte macht-de mensen dus waar de BBC de grootste plicht heeft om aan te spreken.
onderzoek gevoerd door het Cardiff instituut voor journalistiek toont aan dat vertegenwoordigers voor het bedrijfsleven ongeveer 11% van de zendtijd krijgen tijdens het 6:00 uur journaal (in 2007 was dat nog 7%) terwijl vakbondsvertegenwoordigers ongeveer 0,6% zendtijd ontvangen (dit komt van 1,4%). Is dit gebalanceerd? Onpartijdig?
De BBC verraadt zijn principes iedere dag.
En waar, buiten de groene partij, Plaid Cymru en een paar ouder wordende anonieme Labour parlementsleden, is het politieke verzet? Na het artikel die ik verleden week schreef, een artikel over de ernstige bedreiging de trans-Atlantische handels- en investeringvennootschap voor de parlementaire soevereiniteit en de democratische keuze, vroegen verscheidene correspondenten me welke reactie gekomen was van de Labourpartij. Het antwoord op deze vraag is simpel: geen.
Tony Blair en Gordon Brown hebben iedere vorm van verzet tegen de multinationals en de bedrijfsleiders uit de partij gezuiverd. Dit is waar de nieuwe Labourpartij in essentie overging. Tegenwoordig staren oppositie volksvertegenwoordigers in het ijle terwijl hun macht wordt weggegeven aan een systeem van offshore controle-organen die worden beheerd door de advocaten van de multinationals.
Sedert Blair, werkt het parlement op gelijkaardige wijze als het Amerikaanse Congres:de linkerhandpop discussieert met de rechterhandpop, maar geen van beiden durft zich omdraaien en de grootkapitalist confronteren die bijna het gehele beleid bepaalt. Dit is waarom de bewering dat de parlementaire democratie gereduceerd is tot een farce de laatste tijd met wijdverbreide instemming beaamd wordt.
Ik kan het de mensen niet kwalijk nemen dat ze niet meer geloven in de politiek. Zelf heb ik het nog niet opgegeven, maar het wordt steeds moeilijker om uit te leggen waarom ik het nog niet opgegeven heb. Wanneer een vervlechting van staat en het bedrijfsleven de democratie buitenspel gezet hebben en het stemproces tot een lachertje gereduceerd hebben, wanneer een oubollig politiek financieringssysteem maakt dat de partijen kunnen gekocht en verkocht worden, wanneer politici van de drie grootste politieke partijen niets ondernemen wanneer de publieke diensten verdeeld worden door een hebzuchtige bende kapers, wat blijft er dan nog over om ons te motiveren deel te nemen aan dit systeem?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten